சந்திச் சிந்தனைகள்

 

சிறுவயதில் ஆடிக்களித்திருந்த, பருவத்தின் ஏக்கங்களை விளம்பி உளமாறிய, நயினார் நோன்பு நாட்களில் இசையரங்காய் மாறி மகிழ்வித்திருந்த, தாழக்குடியில் பலரும் மறந்திடவியலாச் “சந்தி”யை அண்மையில் சந்தித்தேன்.

கீழத்தெரு சந்தி. நான்கு தெருக்களின் கூடுகைப் புள்ளியில் அமைந்த இடம். கிழக்கே தெரியும் புத்தனாற்றுப் பாலம். மேற்கே விண்ணவன் பெருமான் கோயில். தெற்கே “ஊரம்மன் கோயில்” என அறியப்படும் முப்பிடாரி அம்மன் கோயில். வடக்கே வரலாற்றைச் சுமந்து நிற்கும் “தேர்நிலை”.

கரும்பனைக் கைகளால் பணி தீர்க்கப் பெற்று “வில்லுக்கீறி” ஓடுகளால் வேயப்பெற்ற உயர்ந்த கூரை. கல் பாவப்பட்ட தரை. கோசுப்பாட்டா போல்

நூறில் ஒன்று

 

மலர்கிறோம் என்பதை

மலர்கள் அறியுமா?

பாய்கிறோம் என்பதை

அருவிகள் உணருமா?

ஓடும் ஆறுகள்

ஓய்வினைத் துய்க்குமா?

தேங்கிய ஏரி

ஓடிட எண்ணுமா?

நூறு கூறாய் நொடியைத் துணித்த

இம்மியளவு இடைவெளியில்

உள்ளில் கிளர்ந்த மகிழ்வின் நிகழ்வை

மறுபடியொருமுறை

மனம் பெற இயலுமா?

எங்கள் முகம்

 

பார்க்கும் நொடிகளின் உணர்வுகளை எழுத்துகளில் உயிர்ப்போடு பதிவு செய்து விடவேண்டுமென்ற வேட்கையோடு, மனதுக்குள் எப்பொழுதும் எழுத்துகளைக் கோத்துக் கொண்டிருக்கும் என் முன்னே; காலத்தின் பதிவாய்த் தொடங்கிய  இந்தத் திரைப்படம். நான் மறந்துபோயிருந்த நொடிகளையும் நினைவுபடுத்திக் கொண்டே மெல்ல நகரத் தொடங்கியது.

ஊசி போட்டால்தான் அரங்கிற்கு வரவேண்டும் என்ற அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து; படம் பார்க்க ஊசியா? நோயச்சம் கூட புறந்தள்ளி வைத்த ஊசியை படம் பார்க்கவென்று போடுவோமா? படம் பார்ப்பதையே தள்ளிப்போட்டிருந்தேன். வணிகம் வாசலுக்கு வரத்தானே செய்யும். வந்தது. இணையத்தில் நேற்று பார்த்தேன். இதைக் குறித்து பலரும் நிறைய பேசிவிட்டார்கள். என் பங்கிற்கு...

பெருங்குடும்பமொன்றின் "கடைசி விவசாயிக்கு" மகனாகப் பிறந்து எண்பதைத் தாண்டிய அவரது வாழ்க்கையின் பல பரிமாணங்களைக் கேட்டும் கண்டும் வளர்ந்த எனக்கு, பொத்தான் அறுந்துபோய் முடிச்சிட்டு இறுக்கிய நிக்கரும், சட்டையணியாத வெற்றுடம்புமாய், சாளரத்தின் கம்பிகளைப் பிடித்துக்கொண்டு எங்கள் ஊரையே பார்ப்பது போலிருந்தது இந்தத் திரைப்படம்.

சிற்றூர்களின் நுண்ணிய வாழ்வியலை எழுத்தாக வடிக்கும் போதே மிகவும் கூர்மையாக, படிப்பவர் அறிந்திருக்கிற சொற்களால் எழுதவேண்டிய கட்டாயம் இருக்கும். அதையே திரைப்படமாக ஆக்கும்போது இன்னும் கடினம். காட்சிகளின் பெரும் பரப்பை எல்லோரும் கவனிப்பார்களா? தொலைவில் தெரியும் சின்ன அசைவுகளால் காட்சி செறிவடைவதை உணர்வார்களா? என்பதையெல்லாம் நூறு விழுக்காடு உறுதி செய்ய முடியாத நிலையில் "கடைசி விவசாயி" போன்ற திரைப்படங்களை நாம் பாராட்ட வேண்டியிருக்கிறது.

சிற்றூர் ஒன்றின் வாழ்வியலை சிறப்பாகப் பதிவு செய்த இயக்குநர் மணிகண்டனுக்கு நல்வாழ்த்து. ஆனால் அதை, அந்த உணர்வை நாம் எந்த அளவிற்கு உள்வாங்கியிருக்கிறோம் என்பதுதான் வினா.

மாலை வேளையில் கடைத்தெருவில் பிச்சையெடுக்க வைக்கப் படுகிற யானையை, திருவிழாக்களில் தேரை உந்தித் தள்ளுகிற, காட்டுக்குள் மரத்தடிகளைச் சுமந்துசென்று அடுக்கி வைக்கிற யானைகளைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? அப்பொழுதெல்லாம் அதன் முன்னங்கால் உயரம் கூட இல்லாத ஒரு மனிதன் அந்தப் பேருயிரை அடக்கி ஆள்வதை எண்ணி வியந்திருக்கிறீர்களா?

ஏதோ ஒரு காட்டுக்குள் என்றோ ஒரு காலத்தில் யாரோ ஒரு மனிதன் கருவிகள் ஏதுமின்றி முதன்முறையாக ஒரு யானை மீது ஏறி அமர்ந்து தன் குரலால் அதை அடிபணிய வைத்தான் என்பதை பெரு வியப்போடு நாம் நம்பித்தான் ஆக வேண்டியிருக்கிறது. அப்படித்தான் "நீ மட்டும் அவர காப்பாத்தல யேய் கருப்பா அப்புறம் நீ எதுக்கு இருக்க" என்ற குரலின் உறுதியையும் வியப்போடு நாம் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. சமூக ஊடகத்தில் எது நடந்தாலும் அதைக் குறித்த அறிவைத்தேடி வாதங்களில் நேரம் செலவிடுகிற நமக்கு அய்யனாரோடு கோவித்துக் கொண்டு சண்டையிடுகிற மூதாட்டியை எளிதாக உணர்ந்துகொள்ள இயலுமா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அவர்கள் அது பற்றிய கவலை ஏதுமின்றி அவர்களது வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

 கேட்கும் திறன் இல்லாத அந்த எண்பது வயதுப் பெரியவரின் உலகம் மரபுகளாலும், அன்பாலும், இயற்கை மீதான நம்பிக்கைகளாலும், மரபறிவாலும் கட்டி எழுப்பப் பட்டிருக்கிறது. அது அவருக்கு முன்னமே இருந்து வருகிறது என்ற அசையா நம்பிக்கையில் அதைக் கடந்து செல்லும் வாழ்க்கையையே அவர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். செலுத்தும் அன்புகூட தனது என்ற எண்ணம் அவரிடம் இல்லை. சிறகுகளின்றி மண்ணில் நடக்கிற பட்டாம்பூச்சி அவர். எங்கள் ஊரிலும் இப்படி ஏராளமான மனிதர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

காட்சிகளில் இயல்பின் வெளிப்பாடு. சிற்றூர்களுக்கே உரிய சமநிலைத் தன்மை. ஒப்பனையில்லா அன்பின் வெளிப்பாடுகள். ஒற்றைச் சொல்லில் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்கிற உறுதி. எளிமை.

"பழனிக்கு போனேன்..முருகன பாக்க"

"பாத்தியா?"

"ஆமா..."

"என்ன சொன்னான்?"

இப்படியான உரையாடலை பின்புல ஒப்பனைகள் ஏதுமின்றி கையில் அள்ளி எடுத்தக் கவளம் சோற்றோடு உங்கள் வீட்டுத் திண்ணையில் கேட்க நேர்ந்தால் எப்படியிருக்கும்?

மர்டுக்சும், அல்காதிரும், மெக்சிகோவும், கதிர்காமமும் நினைவுக்கு வந்து பழந்தமிழர் வரலாற்றை நினைவுபடுத்தினார்கள் என்றால் நீங்கள் உங்கள் திண்ணையில்தான் அமர்ந்திருக்கின்றீர்கள் என்பதை உணரலாம். இல்லையென்றாலும் கவலைப்பட ஏதுமில்லை, நீங்கள் விதை நெல்லை விட்டுவிட்டு வெகு தொலைவு பயணித்துவிட்டீர்கள் அவ்வளவே.

சித்தம் பேதலித்த மகனிடம் "சாப்பிடு, ஒரு சேதி சொல்லணும்" என்று கூறி உணவு உண்ணும் வரைக் காத்திருந்து பிறகு "தோட்டத்துல மூணு மயிலு செத்துக்கெடந்துச்சு" என்று சொல்கிற பட்டறிவில் அன்பின் வெளிப்பாடு மிகுதி. 

இந்தப் படமும் அப்படித்தான். உங்கள் பட்டறிவும் உணர்வும் உங்கள் இரு கண்களாய் இருந்தால் பார்க்கும் போது அந்தச் சிற்றூரின் தெருக்களில் நடந்துபோக இயலும். இல்லையென்றால் "காடு இல்லைன்னா நான் காலைல எந்திரிச்சு என்ன செய்வேன்? பணத்த கைக்கடியில வச்சுகிட்டு படுக்க சொல்றியா? காட்ட தரமாட்டேன்" என்கிற சொற்களின் ஆழம் அறியாது வெறுமையில் தடுமாறுவது போலிருக்கும்.

எம் மண்ணின் வாழ்வியலை உலகத்திற்குக் காட்டுவதற்கான அத்தனைத் தகுதியையும் பெற்றிருக்கிறது இந்தத் திரைப்படம். கொண்டாட வேண்டிய திரைப்படம். புரிந்து கொண்ட உணர்வு தோன்றுகிற வரை மீண்டும் மீண்டும் பார்க்கவேண்டிய படம். 

தற்சார்பு குறித்து ஏராளம் பேசுகிறோம். குழந்தைகளை அதை நோக்கி நகர்த்த முனைகிறோம். ஆனால் வணிக உலகத்தால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிற நம் மனம் தற்சார்பை பொருளோடு வைத்தே எண்ணுகிறது. பணம் இல்லாமல் தற்சாற்பு இயலாது என்று எண்ண வைக்கிறது. இது வணிகத்தின் வெற்றி. 

இதை உடைத்தெறிய உணர்வு மேலோங்க வேண்டும். தற்சார்பு உணர்வில் துளிர்த்தெழும் ஒரு ஆலமரம். "கடைசி விவசாயி" போன்ற திரைப்படங்கள் நம் மனதுக்குள் மெல்ல மெல்ல அந்த உணர்வைத் தட்டியெழுப்பும். நாம்தான் சாளரங்களைத் திறந்து வைக்க வேண்டும். 

வாய்ப்பிருப்பின் உணர்வு பெறுங்கள். உங்கள் சாளரத்தின் வழியே எங்கள் முகம் பாருங்கள். நன்றி.

புல்லாங்குழல்

 

உள்ளீடற்றப் புல்லாங்குழலில்

உறைந்துகிடக்கும்

பல்லாயிரம் பாடல்களைப் போல,

உள்ளத்தில் உறங்குகின்றன;

யாரும் அறியாத

எண்ணிலடங்காப் பாடல்கள்.

 

ஒருமுறை நீ

உதடு குவித்து ஊதினாய்!

காற்றேதும் தீண்டி

அந்தத் தடம் அழியாது

காவல் செய்தே

கழிந்தது காலம்.

 

இளமை

தீர்ந்து போனபின்;

இலையுதிர் காலத்து

மரக்கிளைபோல

நினைவின் கோடுகளால்

நிறைந்து கிடக்கிறது மனம்.

 

உள்ளத்தின் வெம்மை தாளாது

உடல் வியர்க்க,

குருதி அடைப்பென

குறி சொல்கிறார் மருத்துவர்.

 

கொழுப்பு!

ஒற்றைச் சொல்லில்

உடல் அளந்தன உறவுகள்.

மதுவோ? புகையோ?

மயக்கத்தில் சில

மனங்கள்.

 

உப்போ? சக்கரையோ?

உழன்ற போதெல்லாம்

உதறிவிட்டுப் போன

சில சொந்தங்கள்.

 

நெஞ்சாங்குலையில் நிறையும்

உன் நினைவுகளால்

திடப்பட்டு ஓடுகிறது குருதி

என்பதை மட்டும்

யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை.

 

நீயேனும் அறிவாயா?

ஆரணங்கு

 

என்னருமைத் தமிழினமே, பண்பாட்டுக் கூறுகளில், மரபுக் கூறுகளில் ஒவ்வொரு முறையும் இரு முனைத் தாக்குதலுக்கு ஆளாகிறாய். கூர்ந்து நோக்கினால் நாம் மூன்றாவதாகவே நின்று கொண்டிருக்கிறோம். இந்த முறையும் அப்படியே.

தமிழணங்கு தமிழ்த்தாய் யாரைத் தேடுவதானாலும் அதைத் தமிழில் இருந்துதான் தேடியாகவேண்டும். தமிழ் மரபுகளின் தலை மேட்டில் தான் அவள் இருப்பாள். நீண்டு கிடந்த நெய்தலிலும் நெடிதுயர்ந்த மலைகளிலும் நடந்து திரிந்து களித்திருப்பாள்.

இயற்கையின் பேராற்றலை உடலால் உணர்ந்த மனிதன் அதை ஒலியாலும் உணரக் கற்றுக்கொண்டான். பேரரருவிகளின் ஓசையைக் கொண்டே அதன் ஆற்றலைக் கணிக்க முற்பட்டான். காற்றின் ஓசையில் அதன் கனமறிந்தான். தோலின் மீது வெயிலின் தாக்கத்தால் உதட்டில் எழும்பிய ஒலியில் உணர்வு கண்டான். “சு” வென்றான் பின்னே சுள் → சுர் → சூர் என்றான்.

தொலைவில் கேட்ட ஒலியை ஒல் என்றான். ஒல் → அல் → அலம்பு. அலம்புதல் = ஒலித்தல். அல் → அலு → அலுங்கு → அணுங்கு. அணுங்குதல் = முணுமுணுத்தல், ஒலித்தல். அலுங்கு → அணுங்கு → அணங்கு.

சூரும் அணங்கும் இயற்கையின் ஆற்றலைக் குறிக்க ஆதியில் தமிழன் வடித்த சொற்கள். சூர் நிறைந்த பெண் சூர்மகள் ஆனாள். தாய்த்தெய்வ வழிபாட்டில் சூரர மகளிர் ஆனார். ஆண் அன் விகுதி பெற்று சூரன் ஆனான்.

அணங்குடைச் சிலம்பு,  அணங்குடை நெடுங்கோடு,   சூர் உறை வெற்பு, அணங்குடை முந்நீர், சூருடைச் சிலம்பு, சூருடை நனந்தலைச் சுனை போன்ற செவ்விலக்கிய சொல்லாட்சிகள் மலை, மலைச்சாரல், நீர்ச்சுனை முதலான இயற்கைப் பகுதிகளில் சூரும், அணங்கும் குடிகொண்டிருந்தன என்ற அக்கால மக்களின் நம்பிக்கைகளை பதிவு செய்துள்ளன.

சங்க இலக்கியங்களில் சொல்லப்பட்டுள்ள சூர், அணங்கு என்ற ஆற்றல குறித்தான உருவகங்கள் பின்பு உருவான முல்லை மற்றும் மருதச் சமூகநிலை மாற்றத்திற்கு ஏற்றவாறு மாறுபட்டு பலவகை நம்பிக்கைகள் மற்றும் வழிபாட்டுச் சடங்குகளாகப் பரிணாமம் பெற்றன. உருவ/உருவக அமைப்புகளைக் கைக்கொண்டன. யாவரிலும் மூத்த சூர்மகள் இனத்துக்கும் மொழிக்கும் தாயானாள். பழையோள், மூத்தோள் எனப் பெயர் கொண்டாள். அவ்வை எனும் அம்மையானாள்.

ஒரு கட்டத்தில் தெளிவான வளர்ச்சியுற்ற தாய் வழிச் சமூகமாக கொற்றம் சூடிய போது கொற்றம் சூடிய அவ்வை கொற்றவையானாள். தமிழ் நிலத்தின் பண்பாடு, மொழி மற்றும் மரபுக் கூறுகளின் ஊற்றுக்கண்ணாக / தெய்வமாக மாறிப்போனாள்.

நம் இனத்தின் மொழியின் ஊற்றுக்கண்ணான தாயைத் தேடுவதானால் இறுதிக்கிறுதியாய் கொற்றவையிடமே சென்று சேர்ந்திருக்க வேண்டும்.

ஆண் தலைமையேற்ற சொத்துடமைச் சமூகத்தில் கூட போருக்குச் செல்கிற வேந்தன் வெற்றி பெறுதல் வேண்டி கொற்றவையின் பெருமைகளை எடுத்தியம்பி அத் தாய்த்தெய்வத்தை வழிபட்டுச் செல்லுகிற நிலை கொற்றவை நிலை என்பதை தொல்காப்பியம் “மறங்கடை கூட்டிய குடிநிலை சிறந்தகொற்றவை நிலையும் அத்திணைப் புறனே” எனும் நூற்பாவினால் எடுத்துரைக்கிறது.

மலைமகள் மகனே! மாற்றோர் கூற்றே!

வெற்றி வெல்போர்க் கொற்றவைச் சிறுவ!

இழையணி சிறப்பின் பழையோள் குழவி! – எனும் திருமுருகாற்றுப்படை வரிகள் மருதத்தின் மலைமகளையும், முல்லையின் கொற்றவையையும், குறிஞ்சியின் பழையோளாகிய தாய்த் தெய்வத்தையும் வரிசைப் படுத்தி அப்படியானவளே முருகனின் தாய் என்கிறது.

செவ்விலக்கிய பாடல்களில் குறிஞ்சியில் இயற்றப்பட்ட பாடல்கள் பெரும்பகுதி இருக்கிறது. இன்றைய தொல்லியல் ஆய்வுகளும் இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட குகை ஓவியங்கள் தொடங்கி, நடுகல் வரை ஆய்வு செய்து வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது.

தொல்லியல் ஆய்வின் வழிமுறைகளில் முகாமையானது மரபுக் கூறுகள். அதன் வழியேயான பயணமே சிறப்பான முடிவுகளைத் தரும் / தந்திருக்கிறது. அவற்றை உறுதி செய்ய செவ்விலக்கியங்களைப் பயன்படுத்தினால் ஏராளமான புதிர்கள் விடுபடுகின்றன.

இத்தனைச் சிறப்பான மரபை மேலும் எடுத்துச் செல்வதே நமது செயலாக, பணியாக இருத்தல் சிறப்பு.

ஆனால் இந்த இரண்டு படங்களுமே மரபை மறுதலித்தது போன்றே தோற்றம் தருகின்றன. இரண்டு படங்களும் கேள்விக்குரியவையே.

தமிழ்த்தாய் எனும் படத்தில் உடல் வண்ணம், தமிழ் மண்ணின் மாந்த வண்ணமின்றி, மண்ணோடு ஒட்டுதலின்றி இருக்கிறது. ஆனால் அணங்கின் படம் தமிழர் வண்ணத்திலேயே இருக்கிறது.

தமிழ்த்தாய் அணிந்திருக்கும் சிவப்பு வண்ணச் சீலை திருமுருகாற்றுப்படை தொடங்கிய செவ்விலக்கியப் பாடல்களில், தமிழர் மெய்யியல் மற்றும் வழிபாடுகளில் அணியப்பட்ட ஆடை மற்றும் வழிபாட்டு முறைகளின் மரபில் சொல்லப்பட்ட வண்ணமாக இருக்கிறது. இரண்டாவது படத்தின் வெள்ளாடை அப்படியான மரபுப் பொருளில் எங்கும் பயன்படுத்தப் படவில்லை. (வைதீகத்தின் நுழைவுக்கு முன்பாக). மேலும் அச்சந்தரும் அணங்கு எனும் நிலைக்கு வெள்ளாடை முற்றிலும் பொருத்தமாயில்லை.

இயல்பில் பழையோள் அணங்கு நிலையையும் அடைந்திருப்பாள். அன்றி அவள் கொற்றவையாக இருத்தல் இயலாது. எனில் ஆயுதம் தேவையாகிறது. முதல் படத்தில் அது இல்லை. இரண்டாவதில் “ழ்”கர முனை(?) கொண்ட குச்சி. கலித்தொகையில் “பெருங்காட்டுக் கொற்றி” என அழைக்கப் பட்ட ஆரணங்கு இப்படி மழுங்கிய ஆயுதம் கொண்டா நடப்பாள். மரபின் “சூர்” அறுத்தெறியப் பார்க்கிறார்கள் போலும்.

 “ஆறு எறி பறையும், சூறைச் சின்னமும்,

கோடும், குழலும், பீடு கெழு மணியும்,

கணம் கொண்டு துவைப்ப; அணங்கு முன் நிறீஇ

விலைப்பலி உண்ணும் மலர் பலி – பீடிகை,

கலைப் பரி ஊர்தியைக் கைதொழுது ஏத்தி” (சிலம்பு)

அப்படி நாம் கைதொழுத அணங்கே தமிழணங்கு. ஆதிச்ச நல்லூர் பானையோட்டில் கூட அருகே ஒரு கலைமானோடு தாய்த்தெய்வம் குறிக்கப்பட்டிருந்தாள்.

இன்னொன்று. மனோன்மணீயம் நூலின் பாயிரத்தின் கடவுள் வணக்கம் இப்படித் தொடங்குகிறது.

“வேத சிகையும் விரிகலையும் மெய்யன்பர்

போதமும் போய்த்தீண்டாப் பூரணமே”

வேத மறுப்பில் தான் தொடங்குகின்றன ஐயா பெ.சுந்தரம்பிள்ளையின் வரிகள். பன்னிரெண்டு வரிகளில் தமிழ்நாட்டரசு விட்டுவிட்ட ஐந்து வரிகள் போக, ஐயா எழுதிய ஆறடித் தரவு ஏழடியாய்ப் போனது. இன்னும் தொடரும் பன்னிரெண்டு வரிகளை பெரும்பாலும் யாரும் படிப்பதில்லை. பாயிரத்தின் இறுதி அடிகள் கீழே.

"பத்துப்பாட்டாதிமனம் பற்றினார் பற்றுவரோ

எத்துணையும் பொருட்கிசையு மிலக்கணமில்கற்பனையே.       

வள்ளுவர்செய் திருக்குறளை மறுவறநன் குணர்ந்தோர்கள்

உள்ளுவரோ மநுவாதி யொருகுலத்துக் கொருநீதி.

மனங்கரைத்து மலங்கெடுக்கும் வாசகத்தில் மாண்டோர்கள்

கனஞ்சடையென் றுருவேற்றிக் கண்மூடிக் கதறுவரோ."

இதையேனும் படித்துவிட்டுப் படம் வரைய அமர்ந்தால் பத்துப்பட்டைப் படிக்கத் தோன்றும். அணங்கு யாரென அறிதலும் இயலும்.

இந்த இரண்டு படங்களுமே தமிழணங்கைக் குறிப்பதில் மரபுப்பிழை செய்திருக்கின்றன என்பதை கற்றார் மறுக்கமாட்டார் என எண்ணுகிறேன்.

“வேத சிகையும் விரிகலையும்” தீண்டிவரைந்த

மூத்தோள்தன் முகப்பட மிரண்டும் பிழையே”